Κρύβεσαι πίσω από σκέψεις και λόγια.Λόγια δικά μου στα οποία προσποιείσαι πως κλείνεις τα αυτιά σου...Κι όμως τα κρατάς.Λόγια δικά σου που δεν λες κι όμως τα νιώθεις.
Λόγια που γίνοντα ψίθυρος,μετά στίχοι..αποκτούν μελωδία.Ναι,ένα τραγούδι που σιγοτραγουδάει το μυαλό σου.Κι ύστερα παίρνει φωτιά και φυλακίζεις τις στάχτες στην ψυχή σου.Στάχτες που άλλες φορές κρατάς σαν φυλακτό και κάποιες άλλες τις φυσάς για να τις διώξεις.
Πάντα όμως ένα κομμάτι μένει πίσω.Κι αυτές οι στάχτες βγαίνουν κάπου κάπου...Μέσα από το μάτια σου.Μέσα από λασπωμένα σκούρα δάκρυα.Μέσα από αυτά τα μάτια που ξερνάνε αλήθειες και ψέματα που πληγώνουν.
Και τότε ακούω την καρδιά σου.Κι αυτή μου μιλάει.Λόγια που δν βγάζουν νόημα...
Αν όμως επιμείνω αρχίζω να διακρίνω συλλαβές και στη συνέχεια λέξεις... φράσεις... προτάσεις... νοήματα. Στίχοι.Έρχεται και η μελωδία...και ακούω το τραγούδι που έγραψαν όλα όσα φοβάσαι.
Κι έρχονται πάλι...
Λασπωμένα σκούρα δάκρυα.
Λερωμένα από στάχτες.
Στάχτες από φωτιές που έκαψαν τους φόβους μας.
Αγάπη;
ομορφο..
ΑπάντησηΔιαγραφή