Death come near me.

Τόσο καιρό τρέχω πίσω σου.
Προσπαθώ να σε πλησιάσω μα όσο έρχομαι κοντά τόσο εσύ απομακρύνεσαι.
Τι είσαι άραγε?
Δεν ξέρω,μα σε θέλω δικό μου.
Δεν έχω δει πότε το πρόσωπό σου,μα για κάποιο λόγο ξέρω πως είναι ό,τι ομορφότερο υπάρχει.
Δε σ'έχω μυρίσει αλλά είμαι σίγουρη πως η μυρωδιά σου είναι μεθυστική.
Δε σ'έχω αγγίξει μα θέλω να ζήσω μέσα σου.

Ξέρω πως αν σε βρω θα νιώσω την ευτυχία.Ξέρω όμως πως αν σε βρω θα φτάσω στο τέλος.Θυμάμαι ακόμα την τελευταία φορά που σε πλησίασα αρκετά ώστε να νιώσω την αύρα σου πάνω στη δική μου.Μου άπλωσες το χέρι...Ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίξω.Πίστευα πως θα πέθαινα από την ευτυχία που ένιωθα.Ήσουν αυτός που πάντα έψαχνα μα ποτέ μου δεν μπόρεσα να βρω.Μα,να,σε είχα μπροστά μου.Έβλεπα τα δάχτυλά σου μπροστά στο πρόσωπό μου αλλά ποτέ μου δε σήκωσα το κεφάλι μου να σε κοιταξω...Φοβήθηκα.Ακόμα όμως θυμάμαι τις άκρες των δαχτύλων σου,ακόμα θυμάμαι και ποτέ δε θα ξεχάσω τα πορσελάνινά σου δάχτυλα.

Έσκυψα το κεφάλι μου και σου ζήτησα να φύγεις.Μπορεί να έφυγες κατευθείαν,μπορεί και μετά από ώρες-είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου.Έφυγες.Ίσως το ότι σε έδιωξα ήταν το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή μου.Μα μπορεί και να ήταν η ζωή μου...

Ξέρω πως θα σε ξαναβρώ.Αργά ή γρήγορα εμείς οι δύο θα είμαστε μαζί.Και μόνη να είμαι θα σε βρω κάποια στιγμή.Προχθές το βράδυ σε ονειρεύτηκα ξανά...Ξύπνησα απότομα και τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα.Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή τη φορά πίστεψα θα με πάρεις μαζί σου χωρίς να θέλω.Ένιωθα την οργή σου να με καίει.Ξαναέκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να σκεφτώ κάτι άλλο...Δεν ήθελα να σε θυμάμαι έτσι.Ποτέ δε θα ήσουν έτσι.Μ αγαπάς...

Και εκεί ήρθε μια σκέψη που με έκανε να ηρεμήσω.Μια σκέψη που έχεις στείλει εσύ να με προσέχει.Η σκέψη του ανθρώπου που με προσέχει μέχρι να έρθω να σε βρω...

Καληνύχτα.

Επιστολή στη Μ.

Θυμάσαι που μου έλεγες τα όνειρα σου κι εγώ δεν γέλασα?Όχι γιατί μου το ζήτησες αλλα γιατί είναι τα όνειρα σου και δεν μπορεί κανείς να στα πατήσει κάτω και να σε κάνει να νιώσεις άσχημα για αυτά.Κάθως άρχισες να μου μιλάς ξεκίνησα και εγώ να σου λέω τα όνειρα μου και δε μίλησες,παρά μόνο όταν κατάλαβα πως κάποια όνειρά μας ήταν κοινά.Η αλήθεια είναι πως χάρηκα γιατί είχα κάποιον να του μιλάω και να με καταλαβαίνει.Να καταλαβαίνει όσα σκέφτομαι και ονειρεύομαι...Στην πορεία όμως μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μας του οποίου τα όνειρα ήταν διαφορετικά από τα δικά "μας".Και ξαφνικά άρχισες να έχεις ίδια όνειρα με εκείνο το άτομο υποστηρίζοντας πως η ηθοποιία είναι η ζωή σου!
Τότε φάνηκε τι είχε γίνει:Δεν έχεις ψυχή,δεν έχεις δικά σου όνειρα,απλά κάνεις τα πάντα για να ταιριάξεις με τους ανθρώπους γύρω σου γιατί κυρίως δεν έχεις φίλους.Πονάει αλλά πρέπει να το καταλάβεις.Όλοι σε διώχνουν,δεν τους διώχνεις.Όλοι προσπαθούν να φύγουν από κοντά σου,όχι γιατί σε φοβούνται,αλλά γιατί σε σιχαίνονται.Και όσοι μένουν εκεί δεν είναι γιατί σ'αγαπάνε αλλά γιατί τους έχεις κάνει σαν εσένα.Κρίμα...
Συγγνώμη αν όλα αυτά σου φαίνονται σκληρά,αλλά αυτό ειναι όσα είσαι και πρέπει να σταματήσεις να προσποιείσαι πια πως δεν το βλέπεις. Και επίσης εγώ ζήτησα και συγγνώμη για το "κακό" που σου έκανα.Εσύ από τη μέρα που βρήκες άλλη καβάτζα πατάς κάτω κάθε μέρα και περισσότερο τα όνειρα μου και γελάς μ'αυτά μπροστά σε όλους.Δε θέλω τη συγγνώμη σου γιατί έχω ακούσει πολλές από αυτές.Θέλω να σταματήσεις να είσαι τόσο σάπια μέσα σου αλλά μάλλον δε γίνεται.Η μπόχα αρχίζει και βγαίνει προς τα έξω μέσα από τα βρώμικα μάτια σου...Νεκρά πλέον.

Brb...

Σκέφτηκα να το κλείσω.Ήθελα να γράψω αλλα είχα στερέψει από λόγια...Είχα μόνο συναισθήματα.Και το κυρίαρχο ήταν ο θυμός.
Ο Γιώργος με ρώτησε με την "τι φάση" μούρη του γιατί ήθελα να κλείσω το blog μου.Η Δέσποινα με εκβίασε.Και νομίζω μ'έπεισε να επιστρέψω.


Δεν έχω κάτι να πω...Απλά είμαι εδώ και ζητώ συγγνώμη για την άσπλαχνη εγκατάλειψη του blog μου τόσο καιρό.
Αυτά για την ώρα!


Θα επιστρέψω! :) 


(αγαπούλες φιλιά και αστεράκια στη Δέσποινα)