για το Ονειρο μου

Το παραθυρο μισανοιχτο...Φυσαει ενα χαζο αερακι.Αναβω ακομα ενα τσιγαρο πριν κοιμηθω.Καπνιζω πολυ τελευταια-καινουρια πνευμονια εκανα.

Ακουγονται βροντες.Περιμενω πως και πως να αρχισει παλι να βρεχει.Την περιμενα απο το πρωι αυτη τη βροχη.Οι βροχες που περιμενεις σε κανουν χαρουμενο οταν ερχονται.

Καποτε με μελαγχολουσαν.Καθομουν διπλα στο παραθυρο και χαζευα τις σταγονες που επεφταν και πεθαιναν.

Και μετα την αγαπησα τη βροχη.Ο λογος;Η δικια μας βροχη.Τη σκεφτομαι και χαμογελαω ακομα και τωρα.

Κατι που δεν αλλαξε οταν εφυγες.Οταν εφυγα.Οταν φυγαμε και οι δυο.Η αγαπη μου για τη βροχη εμεινε.Με κανει χαρουμενη.Με κανει να ελπιζω.

Η βροχη ερχεται οποτε αυτη θελει.Μπορει να την περιμενω μερες και να αργει.Μπορει να μην την περιμενω και να ερθει απο μονη στα ξαφνικα.Μπορει να την ψαχνω και να φευγει πανω που δειχνει πως ειναι κοντα.

Σαν τον ερωτα.Δε σε ρωταει.Κανει ο,τι αυτος θελει.

Για αυτο οποτε βρεχει νιωθω ομορφα.Οσο και να κρατησει η βροχη την απολαμβανω.Δεν ξερεις ποτε θα ειναι η επομενη φορα,και δεν ξερεις αμα θα τη ζησεις οταν θα υπαρξει η επομενη φορα.

Κι ετσι,ειμαι εδω,ακουω τις βροντες και περιμενω να βρεξει.Μπορει να γεμισω λασπες να αρρωστησω να σπασουν τα νευρα μου και να χαλασουν τα οποια σχεδια θα εχω κανει.Δε με νοιαζει!Η αναμνηση της θα με κανει να χαμογελασω.

"Φυσαει μια αργοσυρτη βροχη...Φορτωμενη με αναμνησεις και αποχαιρετισμους".

Μ αρεσει να παιζω με στιχους.Να σε κανω να σκεφτεσαι το λογο που ειπα καποιο στιχο.Συνηθως δεν εννοω τιποτα.Αυτη τη φορα εννοω και μαλιστα πολλα.

Σε περιμενω να ερθεις...Περιμενω μαζι σου να γνωρισω την ευτυχια.

Περιμενω να με παρεις στην αγκαλια σου και να ξεκινησουν ολα την ιδια στιγμη που θα τελειωσουν.

                                                          Μην ξεχασεις ποτε...

no reflections here*

Ξημερωνει σε μερικες ωρες.

Μια μελωδια δυσνοητη στα αυτια της.

Μια φωνη που ακουγεται σαν ψιυθρος στο βαθος.

Οι σκεψεις την αποσυντονιζουν απο ολα οσα συμβαινουν γυρω της.

Τα ματια της αρχιζουν να βουρκωνουν.

Νιωθει να την καινε.

Μια γνωριμη μυρωδια ερχεται απο το πουθενα και για καποιο λογο τα δακρυα παλευουν να φυγουν απο αυτα τα ματια που τα κραταν φυλακισμενα.

Μεσα σε ολες τις σκεψεις της φανταζεται ενα χερι να κατευθυνεται με μανια προς τα πανω της.

Ενα δυνατο χτυπημα στο προσωπο της της υπενθυμιζει πως δεν θα ξανακλαψει.Το εχει υποσχεθει στη Δ. μα και στην ιδια.Οχι πια δακρυα για ανθρωπους και καταστασεις που πονανε χωρις να εχουν το δικαιωμα να της το προκαλεσουν.Ακουγεται γελιο στο βαθος του μυαλου της.Ενα γελιο αγνωστο που ομως την κανει να σκεφτεται πως ειναι για αυτην.Καποιος γελαει μαζι της.Γιατι ομως; Κανεις δεν ξερει για να μπορει να γελασει.Και κανεις δε θα μαθει.Κι οσοι ξερουν δε γελανε μαζι της μα αργοπεθαινουν μαζι με τη μιζερια και το σκοταδι της καρδιας της.

Αρχιζει να περπαταει στους δρομους που της ειναι αγνωστοι.Τι εχει ερθει να κανει εδω; Ηξερε πως δε θα βρει κανεναν.Το ηξερε...Δεν ηθελε να το πιστεψει.Κι ομως δεν βρηκε κανεναν.Παντα ελπιζει πως τελευταια στιγμη θα κοιταξει πισω και θα δει ενα χαμογελο.Ενα χαμογελο αληθινο απο καποιον που την αγαπαει.Την αγαπαει...Ποσο δυσκολο να το πιστεψει;Κανεις δεν την αγαπαει πια.Μονο την ποναει.Οχι.Δεν την ποναει πια.Δεν μπορει παραπανω.Δεν την ξερει πια.Ειναι αγνωστη για αυτον.Την αλλαξε και πληρωνει καθε του λαθος.Βλεπει μπροστα της ενα κοκκινο παγκακι.Ιδιο με αυτο που καθησε μαζι του.Καθεται και συνεχιζει να σκεφτεται...Λιγα λεπτα μετα σηκωνεται κι αρχιζει να τρεχει.Που πηγαινει; Δεν ξερει.Απλα θελει να φυγει μακρυα απο εκει.Να τρεξει μακρυα απο τις τελευταιες σκεψεις της,να τρεξει πιο γρηγορα απο τα δακρυα της για να μην φυγουν.Τα θελει δικα της.Μεσα στα ματια της.Ειναι ο,τι της εχει μεινει και δε θα αφησει να φυγουν για ενα ψεμα το οποιο πιστεψε.Δε θα αφησει τον εαυτο της να πιστευει τα ιδια ψεματα.Τα ψεματα που τελειωσαν πια.

Εχει πια ξημερωσει.Ανοιγει τα ματια της και βλεπει πως δεν ειναι στο ιδιο μερος.Εχει ξυπνησει και ειναι στην αγκαλια καποιου.Ολα ειχαν τελειωσει και ειχε ξεκινησει απο την αρχη.Ολα τελειωσαν μηνες πριν.

"Ενας εφιαλτης.Περασαν ολα αυτα πια.."σκεφτεται.Ενα δειλο απερισκεπτο χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη της.

Αγαπη.

                                                                                        (σ ευχαριστω για τα παντα)

the last one

Το τελευταιο.
Πριν απο την αποφαση...
Το φερνω κοντα στο στομα μου και η  μυρωδια του ειναι μαγευτικη.
Το αναβω και χανομαι στον καπνο του.
Μαζι με εμενα και οι σκεψεις μου.
Ποσα λαθη; Ποσα ψεματα; Τι εχω αφησει να καταστραφει τοσο καιρο... Μηπως πρεπει να σταματησω να αναλαμβανω και τις ευθυνες απο τα δικα σου λαθη και να μαθεις να τις αναλαμβανεις εσυ;
Κουραστηκα να ειμαι η μαμα σου σε καθε σου μαλακια. Ηρθε η ωρα να ωριμασεις.
Και συγγνωμη μα δε θα ειμαι εκει να το δω.
Ξερω πως εχει γινει εδω και καιρο αυτο μα δεν ηθελα να το κανω.Απο φοβο μαλλον...

Ηρθε η ωρα να πουμε αντιο.