23 Αυγούστου 2011

always wanna go-never wanna stay*

Πριν λιγο καποιος με ρωτησε τι με κανει χαρουμενη...Ναι σιγουρα υπαρχουν πραγματα που με κανουν χαρουμενη.Η δουλεια μου,οι φιλοι μου,η οικογενεια μου.Και τωρα που τα σκεφτομαι χαμογελαω.
Ομως μετα μου ηρθε μια συζητηση με τη Δεσποινα που ειχαμε ενα μηνα πριν.Ειναι ενα θεμα για το οποιο ποτε δεν ξερω τι να πω και πως να το πω.Μου ειπε τοτε "οταν παω στο Παλιουρι νιωθω πως παω σπιτι μου".
Οπου και να ειμαι δε νιωθω πως ειμαι σπιτι μου,της το ειπα και τοτε.
Πουθενα δεν εχω βρει ενα μερος που να με κανει να νιωθω τη σιγουρια την ασφαλεια του σπιτιου.Δεν εχω νιωσει το συναισθημα "σπιτι" κλπ. Οπου και να ειμαι παντα κατι μου λειπει.Ανοιγω τρεις διαφορετικες πορτες και πουθενα δεν ειναι το μερος που θελω να βρισκομαι.
Εμοιαζε με σπιτι ενας ανθρωπος,ισως.Οταν ημουν μαζι του ηξερα πως εκει ηθελα να ειμαι.Αλλα χαθηκε.

Τωρα ξανα περιμενω να βρω ενα "σπιτι".Δε θα το ψαξω.Πιστευω πως ο,τι ειναι να ερθει και αν οντως ειναι να ερθει κατι θα ερθει απο μονο του τη σωστη στιγμη!

Αν,ομως,δεν υπαρξει ποτε κατι που να μου θυμισει αυτη την ασφαλεια ξανα...;

10 Αυγούστου 2011

tideland*

γεματα ψεματα και παθη.
δακρυα που περιμενουν να βγουν στην επιφανεια.
δακρυα που θα βγουν σημερα η αυριο...η και ποτε.
πονος. αιμα. σταχτη.
φταιω εγω για ολα αυτα.
ισως να φταις και εσυ.
φταις.σιγουρα φταις.
μα με τον δικο σου τροπο.τον τροπο που ξερεις μονο εσυ να με πονας.
με ξερεις περισσοτερο απο ολους τους ανθρωπους στη ζωη μου.
ξερεις τι σημαινει καθε μου βλεμμα,ξερεις πως χαμογελαω με καθε σκεψη.
καθε διαφορετικη σκεψη.
σκεψεις που σε εκαναν να ερθεις κοντα μου,που σε κερδισαν.
σκεψεις που σε εκαναν να φυγεις.οι ιδιες σκεψεις που σε ξανατραβηξαν εδω.
αυτες οι σκεψεις που με εκαναν να φυγω.μα και αυτες που με γυρισαν πισω σε εσενα.
γιατι καθε φορα ποναμε ο ενας τον αλλο;πως τα καταφερνουμε καθε φορα;
ποτε δεν ποναει μονο ο ενας.παντα μαζι ποναμε.
οπως κανουμε μαζι τα ιδια λαθη.
γιατι θελεις να πονας;γιατι παντα θελω να με ποναω;
καμια αγκαλια δε μοιαζει με τη δικη σου.
κανενα ζευγαρι ματια δε με κοιταζει οπως αυτο το καστανο ζευγαρι ματια.
κανεις δεν μπορεσε να με κανει να καταλαβω γιατι.
ισως κανεις να μη μπορει.
οσο και να με πονεσεις μπορω να το αντεξω.το εχω ξαναπερασει.
οσο και να σε πονεσω θα βρεις μια ακρη να τα καταφερεις.εισαι δυνατος.
ακομα και οταν οι αλλοι γελανε με τις αποφασεις σου.
παντα ξερεις που να ψαξεις μια αγκαλια.
παντα ξερεις που θα με βρεις.

I'll meet you in the place where dreams are made.
The squirels made it seem less lonely.

9 Αυγούστου 2011

dedicated*

το βλεμμα σου στο κενο...δε γυρνας να με κοιταξεις.
τα ακροδαχτυλα σου στα χερι μου.προσπαθουν να με χαιδεψουν μαα το χαδι σου το αισθανομαι σαν τεσσερα μαχαιρια που με κοβουν κομματια.ξανα...
ειχα πει δε θα σ αφησω να με επηρρεεασεις αλλο.μα το εκανα.
δε μετανιωνω γιατι σ αγαπαω...και εσυ μ αγαπας και το βλεπω.
μου αναβεις το τσιγαρο και μαζι με τον καπνο του χανομαι κι εγω στο τιποτα...
μα ολα αυτα πισω απο δυο ζευγαρια ματια και αμετρητα δακρυα που κρυβουν τα "δεν ξερω" που κανεις δε θελει να ακουσει.