15 Αυγούστου 2010

Σιωπή...

Όταν φτάνεις στο τέλος,και το κοιτάς κατάματα, ξέρεις πως έχεις δύο επιλογές:
να παλέψεις να μη φτάσεις εκεί ή να αφεθείς χωρίς καμία μάχη να σε παρασύρουν οι μουσικές,τα χρώματα και οι εικόνες που υπάρχουν εκεί κάθε στιγμή,κάθε φορά που πλησιάζεις...

Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν κάθε μέρα να μη φτάσουν στο τέλος...
Υπάρχουν και αυτοί που παρακαλάνε να βρεθούν εκεί...

Οι πρώτοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν να αναζητάνε τα όνειρα τους,να ακούν την καρδιά τους και να μη τους νοιάζουν οι συνέπειες.Και αυτό γιατί ξέρουν πως τα αποτελέσματα αξίζουν,γιατί σε οδηγούν στην ευτυχία.

Οι τελευταίοι είναι αυτοί που τους ανάγκασαν να σταματήσουν να ονειρεύονται.Έχω υπάρξει ένας από αυτούς και λίγο πριν το τέλος,κατάλαβα πως αξίζει να ζεις για τα όνειρα που κάποτε μπορούσες να κάνεις,για τα όνειρα που θέλεις να ξανακάνεις και πρέπει να βρεις τη δύναμη...
Τότε μπορούσα πολύ απλά να πω: μετάνιωσα αλλά δεν θα γυρίσω πίσω.
Όμως γύρισα και κατάφερα να ονειρευτώ γιατί ήρθαν δίπλα μου τα άτομα που ποτέ δε ζήτησα αλλά με ένιωσαν και με έκαναν να στηρίχτω στα πόδια μου και με τράβηξαν λίγο πριν χαθώ στο τίποτα.

Λόγια?Χμμ...ίσως και να είναι για κάποιους από εσάς,και εννοώ ΕΣΑΣ που σκέφτεστε πως το γράφω αυτό για να σας θυμήσω τι ήσασταν για μένα...

Από εμένα είναι μια εμπειρία ζωής που μοιράζομαι με αυτόυς που άλλαξαν τη ζωή μου και με αυτούς που έχω νιώσει ακόμα και αν δεν το ζήτησαν.

Ακούστε τη σιωπή.

1 σχόλιο:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.