as an old memory*

Πάλι άρχισα τα ίδια λάθη.
Πάλι άρχισαν τρελές σκέψεις στο μυαλό μου.
Γίνονται όλο και πιο συχνές τελευταία.
Σκέψεις τις οποίες μοιράστηκα μόνο μαζί σου.
Σκέψεις που μόνο εσύ έμαθες γιατί υπάρχουν.
Σκέψεις που έγιναν δάκρυα πόνος και αίμα.
Τότε...
Πριν χρόνια.
Κοντά στη μέρα που σε είδα πρώτη φορά.
Τη μέρα που άκουσα πρώτη φορά τη φωνή σου.

Αίμα.Πόνος...
Όχι σωματικός.Ποτέ δεν ήταν σωματικός.
Πάντα μέσα μου πονούσα.
Και μάτωνα μέρες νύχτες και μήνες.
Μέχρι που το αίμα βγήκε από την ψυχή μου και το ένιωσα στα χέρια μου.
Στο στόμα μου.Κι αργότερα από τα δάκρυα σου στα φιλιά μας.
Γιατί θέλω να με ξαναπονέσω;
Δεν πέρασε καιρός που έφυγαν τα τελευταία σημάδια.
Τα σημάδια που ήξερες πως είναι εκεί.
Τα σημάδια εκείνα που σε έκαναν να με μάθεις.

"Θέλω όποτε μπορείς να μου μιλήσεις για όσα κρύβουν αυτά τα χέρια,για όσα κρύβονται στα σημάδια σου".
´Αργησα αλλά το έκανα.
Και τα ξέρεις μόνο εσύ όσα ζούνε στα σημάδια εκείνα.

Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτηκα..
Δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα τα συγκεκριμένα σου λόγια και όχι κάποια άλλη μας στιγμή.
Ξέρω όμως πως πια σε σκέφτομαι και δεν πονάω.
Χαμογελάω γιατί έφυγα.
Χαμογελάω γιατί δε σ'άφησα να με πληγώσεις.
Χαμογελάω γιατί πια δεν μπορείς να με πληγώσεις.
Χαμογελάω γιατί έχω κάθε μέρα δίπλα μου αγάπη.

"Μείνε εδώ σήμερα"
"Δε θέλω...Θέλω να φύγω"
"Μη φεύγεις,μείνε..."
"Θα φύγω.Φεύγω"
"Γιατι;"
"Δεν ξέρω...Δε μ'αρέσει εδώ πια."
"..."
"Καληνύχτα Κ."

Ποτέ ξανά "αγάπη"...