Η γατα που τη λεγαν Sylvia Plath

"There's a panther stalks me down;one day I'll have my death of him".


Αυτό το στίχο σκέφτηκα πριν που σε κοιτούσα...Είναι ένας από τους αγαπημένους μου στίχους.Σου έχω πει για αυτό το ποίημα που ξεκινάει μ'αυτον το στίχο νομίζω.Και ναι χαμογελάω τώρα που το σκέφτομαι,όπως χαμογελάω κάθε φορά που σε σκέφτομαι,όπως χαμογελάω κάθε φορά που μιλάω για 'σένα,όπως χαμογελάω σε 'σένα,όπως χαμογελάω για 'σένα!Και αυτό το χαμόγελο είναι αυτό που δίνω σε λίγα άτομα...Και σε άτομα που αγαπάω.Δεν ξέρω αν πρέπει να το παραδεχτώ κάπου αλλού αλλά μόλις το παραδέχτηκα στον ίδιο μου τον εαυτό.Ίσως είσαι εσύ αυτό το άτομο στο οποίο αναφερόμουν τόσα χρόνια στα τετράδια μου...Σε εκείνα που έχω στιμωγμένα σε κουτιά,κάτω από το κρεβάτι μου,σε εκείνα που κανείς δεν έχει δει και κανείς δε θέλει να τα δει.Στις σελίδες που κρυβόμουν από παιδί και σ'εκείνες τις σελίδες που μου κρατούσαν συντροφιά όταν ήμουν μόνη...Και ήμουν μόνη χρόνια.Μέχρι που ξανάρχισα να γράφω.Ήταν όταν ερωτεύτηκα.Μαζί με τον έρωτα μου έφυγε και η έμπνευση...Και ήθελα να σταματήσω να γράφω αλλά κάποιος δε μ άφησε και πρέπει να του πω ευχαριστώ για αυτό.Και συνέχισα να γράφω μόνο με νεύρα.Νεύρα γιατί απλά δεν ήθελα να σταματήσω πάλι να γράφω,ήξερα πως θα χανόμουν αν το ξαναέκανα αυτό το λάθος.Έγραφα από πείσμα.Νεύρα με 'μένα.Πείσμα για να μη δείξω πως είχα αφήσει το μυαλό μου να φύγει.Είχα σταματήσει και να διαβάζω...Και δεν έπρεπε.Σήμερα όμως όταν σε κοίταξα θυμήθηκα το ποίημα που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή και με έκανε να αγαπήσω περισσότερο την ποίηση.Και ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση που δεν είχα.Και η όρεξη που έχασα για μερικούς μήνες...Έρωτας;Κατ'ευθείαν σκέφτηκα πώς θα ξεκινούσα το συγκεκριμένο post και το έκανα.Ήξερα πως αν ξεκινούσα τα δάχτυλά μου μετά θα πλητρολογούσαν σαν μηχανικά,από μόνα τους.Και αλήθεια έτσι έγινε.Δεν έχω ιδέα τι έχω γράψει ή πόσο έχω γράψει.Επίσης ήρθε η ώρα να παραδεχτώ πως με φοβάμαι γιατί σύντομα κάποιος θα με βοηθάει να μαζέψω τα κομμάτια μου.Και ξέρω ποιος είναι.Και ξέρω πως εσύ θα φταις που θα γίνω κομμάτια.Δε με νοιάζει καθόλου αν θα με κάνεις παζλ.Θέλω να το ζήσω κι αυτό μαζί σου κι ας είναι η μοναδική μας στιγμή.


Ήρθες από μόνος σου χωρίς να μου το πεις όπως σου ζήτησα πριν χρόνια και είμαι έτοιμη να σε δεχτώ όπως κι αν είσαι.




(Δ.Τ. σ' ευχαριστώ που με μαλώνεις όταν δεν γράφω)