Πριν λιγο καποιος με ρωτησε τι με κανει χαρουμενη...Ναι σιγουρα υπαρχουν πραγματα που με κανουν χαρουμενη.Η δουλεια μου,οι φιλοι μου,η οικογενεια μου.Και τωρα που τα σκεφτομαι χαμογελαω.
Ομως μετα μου ηρθε μια συζητηση με τη Δεσποινα που ειχαμε ενα μηνα πριν.Ειναι ενα θεμα για το οποιο ποτε δεν ξερω τι να πω και πως να το πω.Μου ειπε τοτε "οταν παω στο Παλιουρι νιωθω πως παω σπιτι μου".
Οπου και να ειμαι δε νιωθω πως ειμαι σπιτι μου,της το ειπα και τοτε.
Πουθενα δεν εχω βρει ενα μερος που να με κανει να νιωθω τη σιγουρια την ασφαλεια του σπιτιου.Δεν εχω νιωσει το συναισθημα "σπιτι" κλπ. Οπου και να ειμαι παντα κατι μου λειπει.Ανοιγω τρεις διαφορετικες πορτες και πουθενα δεν ειναι το μερος που θελω να βρισκομαι.
Εμοιαζε με σπιτι ενας ανθρωπος,ισως.Οταν ημουν μαζι του ηξερα πως εκει ηθελα να ειμαι.Αλλα χαθηκε.
Τωρα ξανα περιμενω να βρω ενα "σπιτι".Δε θα το ψαξω.Πιστευω πως ο,τι ειναι να ερθει και αν οντως ειναι να ερθει κατι θα ερθει απο μονο του τη σωστη στιγμη!
Αν,ομως,δεν υπαρξει ποτε κατι που να μου θυμισει αυτη την ασφαλεια ξανα...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.