if you could only read my mind

...τα δευτερολεπτα εγιναν λεπτα,τα λεπτα ωρες και οι ωρες εγιναν σκεψεις.ενα ονειρο ξεκινησε εκεινο το βραδυ και κατεληξε σε εφιαλτη και ψεμα.οσο με πονεσες σε πονεσα.ισως και λιγοτερο.σιγουρα λιγοτερο...εχεις κλαψει ποτε αληθινα?οχι απο εγωισμο μα απο πονο.σκεψου το και πες μου.εγω ακομα κλαιω που και που.απο πονο.πονο που ακομα και τωρα προκαλει η θυμιση σου.δεν ποναω απο σενα.ποναω απο οσα ζησαμε.εσυ δε με αγγιζεις πια.
οι σκεψεις ξαναεγιναν ωρες και οι ωρες μερα.μερες...και σταματησε καθε πονος.αρχισε το πεισμα.μερες που δεν ειχαν χρονο.ειχαν μονο πεισμα και τον χαμενο μου εγωισμο που βρεθηκε καπου αναμεσα στην εσωστρεφεια μου και το ψεμα στα λογια σου.στα λογια μας.στις υποσχεσεις σου.σταματησα να ποναω.τωρα νιωθω μονο οργη και δεν ειναι ομορφο.κι αυτο γιατι η οργη ειναι για σενα.το πεισμα γινεται ξανα μερες και οι μερες κυλανε αφηνωντας πισω τους κομματια οργισμενης Φ. καθε στιγμη που περνα.και οι μερες γινονται μηνας.και ο μηνας γινεται αναμνηση.πλεον αυτο εισαι για μενα και με απογοητευει που αφησες τον εαυτο σου να γινει αναμνηση.η αναμνηση που θα μεινει για παντα εκει.ισως μου λειπεις καποιες στιγμες αλλα δε σε χρειαζομαι πια.ειμαι δυνατη και μονη μου.το εχεις πει και εσυ αλλωστε και σε πιστεψα!

και ξαφνικα μεθαω απο αναμνησεις.αναμνησεις που δεν σχετιζονται μαζι σου μα με εκεινον.ναι,με εσενα..η αναμνηση γινεται μηνας,ο μηνας μηνες...πολλοι.και δεν καταλαβα ποτε περασαν τα χρονια.σου χρωσταω ενα μονο ευχαριστω που με εκανες αυτο που ειμαι και με εμαθες να αντιμετωπιζω δυσκολιες.αθελα σου αυτο εκανες,αλλα το εκανες σωστα.αποτομα και δυσκολα.αλλα με εκανες να γινω δυνατη.
το πρωι με κοιταω στον καθρεφτη 5 χρονια μετα και νιωθω διαφορετικη γιατι με ειχες κανει για μια στιγμη να νιωσω διαφορετικη.τα δακρυα μου για εσενα εχουν χαθει για παντα.με μεγαλωσες με αγαπη και δε θα σταματησω να το λεω ποτε.κι αυτα τα λογια ειναι που ποτε σου δε θα ακουσεις αλλα οποτε θα με κοιτας στα ματια θα ξερεις πως ειναι εκει.τα πρασινα σου ματια...τα αγαπω οσο εσυ εμενα.γιατι μ αγαπας κι ας μη το λες ποτε.
θυμαμαι τοτε που το ενιωσα τελευταια φορα.εχουν περασει δεκαπεντε χρονια.με ειχες αγκαλια και χορευαμε.ομορφες αναμνησεις...μου λειπει καθε μερα εκεινη η στιγμη μας μα δε στεναχωριεμαι.ξερω πως δε θα ξεθωριασει ποτε αυτο που εχω στο μυαλο μου για σενα γιατι παντα θα εισαι εκει.στο μυαλο μου.στην καρδια μου... ακομα και το χαμογελο που εχω σημερα σε σενα το χρωσταω.

και τα χρονια γιναν μηνες και γυρναω εδω...οι μηνες μερες,οι μερες λεπτα.
και τα λεπτα τα τελευταια μου δευτερολεπτα εδω.
τρια,δυο,ενα...τιτλοι τελους