no reflections here*

Ξημερωνει σε μερικες ωρες.

Μια μελωδια δυσνοητη στα αυτια της.

Μια φωνη που ακουγεται σαν ψιυθρος στο βαθος.

Οι σκεψεις την αποσυντονιζουν απο ολα οσα συμβαινουν γυρω της.

Τα ματια της αρχιζουν να βουρκωνουν.

Νιωθει να την καινε.

Μια γνωριμη μυρωδια ερχεται απο το πουθενα και για καποιο λογο τα δακρυα παλευουν να φυγουν απο αυτα τα ματια που τα κραταν φυλακισμενα.

Μεσα σε ολες τις σκεψεις της φανταζεται ενα χερι να κατευθυνεται με μανια προς τα πανω της.

Ενα δυνατο χτυπημα στο προσωπο της της υπενθυμιζει πως δεν θα ξανακλαψει.Το εχει υποσχεθει στη Δ. μα και στην ιδια.Οχι πια δακρυα για ανθρωπους και καταστασεις που πονανε χωρις να εχουν το δικαιωμα να της το προκαλεσουν.Ακουγεται γελιο στο βαθος του μυαλου της.Ενα γελιο αγνωστο που ομως την κανει να σκεφτεται πως ειναι για αυτην.Καποιος γελαει μαζι της.Γιατι ομως; Κανεις δεν ξερει για να μπορει να γελασει.Και κανεις δε θα μαθει.Κι οσοι ξερουν δε γελανε μαζι της μα αργοπεθαινουν μαζι με τη μιζερια και το σκοταδι της καρδιας της.

Αρχιζει να περπαταει στους δρομους που της ειναι αγνωστοι.Τι εχει ερθει να κανει εδω; Ηξερε πως δε θα βρει κανεναν.Το ηξερε...Δεν ηθελε να το πιστεψει.Κι ομως δεν βρηκε κανεναν.Παντα ελπιζει πως τελευταια στιγμη θα κοιταξει πισω και θα δει ενα χαμογελο.Ενα χαμογελο αληθινο απο καποιον που την αγαπαει.Την αγαπαει...Ποσο δυσκολο να το πιστεψει;Κανεις δεν την αγαπαει πια.Μονο την ποναει.Οχι.Δεν την ποναει πια.Δεν μπορει παραπανω.Δεν την ξερει πια.Ειναι αγνωστη για αυτον.Την αλλαξε και πληρωνει καθε του λαθος.Βλεπει μπροστα της ενα κοκκινο παγκακι.Ιδιο με αυτο που καθησε μαζι του.Καθεται και συνεχιζει να σκεφτεται...Λιγα λεπτα μετα σηκωνεται κι αρχιζει να τρεχει.Που πηγαινει; Δεν ξερει.Απλα θελει να φυγει μακρυα απο εκει.Να τρεξει μακρυα απο τις τελευταιες σκεψεις της,να τρεξει πιο γρηγορα απο τα δακρυα της για να μην φυγουν.Τα θελει δικα της.Μεσα στα ματια της.Ειναι ο,τι της εχει μεινει και δε θα αφησει να φυγουν για ενα ψεμα το οποιο πιστεψε.Δε θα αφησει τον εαυτο της να πιστευει τα ιδια ψεματα.Τα ψεματα που τελειωσαν πια.

Εχει πια ξημερωσει.Ανοιγει τα ματια της και βλεπει πως δεν ειναι στο ιδιο μερος.Εχει ξυπνησει και ειναι στην αγκαλια καποιου.Ολα ειχαν τελειωσει και ειχε ξεκινησει απο την αρχη.Ολα τελειωσαν μηνες πριν.

"Ενας εφιαλτης.Περασαν ολα αυτα πια.."σκεφτεται.Ενα δειλο απερισκεπτο χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη της.

Αγαπη.

                                                                                        (σ ευχαριστω για τα παντα)